A little piece of heaven

Trzy godziny busem, czternaście pociągiem i oto jestem w Chiang Mai – północnej części Tajlandii. Szczęśliwie zostawiłam za sobą nieustający szum i wielkomiejski gwar. Jest spokojniej. Może to zasługa dużej ilości świątyń, a może po prostu zaczęłam przyzwyczajać się do podróżniczego tempa. Jedno jest pewne – trafiłam do kulinarnego raju. Co krok stoi jakaś garkuchnia, która za niewielkie pieniądze oferuje smakowite kąski: owoce, naleśniki, bezmięsne ryże, makarony i zupy. Nie robię zdjęć – jem.

Tajowie celebrują wspólne spożywanie posiłków – konsumują i rozmawiają. Rzadko kiedy gotują w domu. Łatwiej (i przyjemniej) jest zjeść „w mieście”. Mam wrażenie, że to jedyny moment w ciągu dnia kiedy mają chwilę wyłącznie dla siebie. Bardzo żałuję, że nie mówię po tajsku – pogawędziłabym z nimi nad miską ryżu bądź makaronu.

***

Three hours by bus, fourteen by train and here I am in Chiang Mai – the northern part of Thailand. Luckily I left behind the continuous hum and buzz of the big city. It’s peaceful. Perhaps this is due to a large number of temples, or maybe I’ve just started to get used to travelling. One thing is certain – I came to a culinary paradise. Wherever I go there’s a liitle street food stand which, for little money, offers tasty treats: fruit, pancakes, meatless rice, pasta and soups. I don’t take pictures – just eat.

Thai people celebrate eating together – they have food and talk; rarely cook at home. It’s easier (and more enjoyable) to eat out. I think that this is the only time during the day when they have a moment only to themselves. I wish I could speak Thai – I would chat withe them over a bowl of rice or pasta.